Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/333

wańców i drąg żelazny garbusa w jednej chwili rozbiły górną część barykady.
 — Zgarnąć resztę!
 — Czekać! — Zajrzeć do szelmów!
 — Nasunąć pochodnię!
 Garbus a za nim Kościołowska i Sikorski wychylili się nad barykadę i spojrzeli w głąb.
 — Cie, niema żywego ducha! — mruknął garbus, łypiąc dokoła oczami.
 Kawiarka zachichotała cicho.
 — Bo niema! — przytwierdził gniewnie Sikorski.
 — Aby dwie pary ślepi!
 — Gdzie?
 — Widzisz w kącie, z lewej! Rusz-że światłem!
 Pochodnia zwróciła się i rozproszyła ciemń lewego wgłębienia, ukazując dwie skulone postacie niewieście.
 Sikorski warknął:
 — Brać się!
 — Ciągnąć bety!
 — Nuże, obywatele!
 — Na szpiegówki!
 Gromada jęła na prześcigi rwać, burzyć ostatek barykady, rozwierać wolny przystęp do komnaty.
 A postacie w kącie były wciąż jak skamieniałe. I gdyby nie konwulsyjne drżenie, które niemi targało, gdyby nie oczy pierwszej rozszerzone, gorejące bezsilną grozą, zdawałoby się, iż życie z nich samo uleciało.
 — Dosyć! — Naprzód! — Społem! — Za kołtuny chwytać!
 Pięcioro rąk wyciągnęło się... gdy w tem, między sunącą gromadę, runął od strony kurytarza złom potrzaskanego stołu, roztrącił ją i zmieszał. Pochodnia wypadła z rąk garbusa.
 W komnacie wynikł piekielny zgiełk i szamotanie,
 Sikorski nawoływał, klął, lecz zamęt wzrastał. Przytomniejsza od niego Kościołowska chwyciła za pochodnię i dźwignęła ją.
 Gromada zawyła z wściekłości.
 Oto w rogu komnaty, niby z pod ziemi, wyrósł jakiś