Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/34

łożysku do wózka i tu ją rzemieniem wpół do żelaznego oparcia...
 — Wyszła cało?
 — Potłuczona musi trochę — ale nic. Jeno, myślę, ogłuchła, bo ani słowa. Gorzałki wieliśmy jej, łyknęła, ale co ani piśnie. Zwaliła się i leży na czapraku, tu zaraz...
 Jabłonowski zbliżył się do wskazanego miejsca.
 — Kto tu? Zarzycki?
 — Według rozkazu, panie poruczniku.
 — Hm! I cóż?
 — Zdaje się, że śpi!
 — No-no! Osobliwe zdarzenie... I to dzieciuch jeszcze...
 — Niema się po co schylać! — wtrącił pogardliwie Surmacki. — Za dziesięć lat może z tego wyróść niewiasta!
 — Trzeba z nią coś zrobić. Skoro podpułkownik kazał... Szkoda, że acan nie przypomniał o niej, gdy rannych wyprawiano.
 — Nie śmiałem podpułkownika.
 — Zaraportujesz, jak wróci.
 — Uważam.
 Tymczasem wieść o dziewczynie rozczmychała do reszty baterji. Dookoła Zarzyckiego skupiła się gromadka co ciekawszych i jęła zerkać natrętnie ku skulonej na derce postaci, rozprawiać a żartami i konceptami sypać. Surmacki rej wodził.
 — A cóż, dziwować się niema czemu!... Cyganicha i już! Przypięła się to i dosyć. Taka zawsze potrafi z djabłem pospołu i Zarzyckim w odwodzie.
 — Bajesz od rzeczy! Cygaństwo ci się przyśniło.
 — Widzicie go! Mnie powiadać będzie... Czekajcie! Hej — Radoński, choć sam!... Pamiętasz, jakżem ci wódki kupował u markietana, gdyśmy stali, temu będzie tydzień, w Rożanie?
 Wezwany przez Surmackiego konnowodny, Radoński, wysunął się ku przodowi.
 — A jakżeby! Siwucha taka była tęga, że niech go...
 — Baczysz że jeszcze, u którego markietana piliśmy?