Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/346

Olesiową, głodem niezaspokojonym ją trawi i dziwami o podróży gada od rzeczy.
 W istocie zaś paralityczka od dziesiątków lat nie miała jaśniejszego o wszystkiem pojęcia. Toć ledwie Dziurbacki zsunął się po swej drabinie — ona, miast z wyrzekaniami — odrazu zagadnęła go:
 — A jegomość tam kogo na komornika przybrał?
 Profos skonfudował się.
 — Kumka, mosanie, coś nie zgorzej!...
 — A no, mam się, na psa urok. Lecz tam z wami jakaś po górze się szwenda?
 — Nizacz! Aby ten... Antoszka.
 Olesiowa kiwnęła na znak pojęcia.
 — Niby ta, co jegomość mówił, po Sztaszku?
 — A wy skąd?
 — Kalkuluję! — Będzie szturm!
 — Hę?
 — Będzie. Przyjdzie lada dzień. Trzeba się zbierać. Jeno muszę dużo zjeść, jeszcze dużo zjeść. — Inaczej „Szuwarów“ by mi uczynił...
 Profos, na to zakończenie, zbył się konfuzji.
 — Niech tam kumka licha nie wywołuje!
 — Ani mi. Hetmanów obwiesili!
 — Co wy znów! Obraza Boska. Czterech sprawiedliwych generałów...
 — Po jegomościnemu generałów a po mojemu hetmanów...
 — Troją się wam dawne dzieje...
 — Nie dawne. Szuwarowa tylko patrzeć! Zajączek nie poradzi, nikt nie poradzi. Tak było i tak będzie. Wojtaszkowa też nie wierzyła. A potem, jak się wszystko na most rzuciło, to nie zdążyła. Z dzieckami się upiekła, choć dom też nie był drzewiany! Nie macie tam choć kruszyny chleba? Muszę się zmocnić.
 Paralityczka bajdurzyła jeszcze o tem, że i „Kościuszek „Szuwarowi“ nie sprosta, że wszelka nacja od Prusaka musi pójść i że w Warszawie aby król Zygmunt się ostanie, bo z takiego jest kamienia, co się go kule nie ima-