Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/35

 — Jakby nie! Wszak ci u Piotra Jagi cygana, co to jeszcze pod obozem powązkowskim...
 — Doskonale! Tedy przyjrzyj no się tej dziewczynie i wspomnij a dobrze, czyli ją widziałeś.
 Radoński podsunął się ku leżącej, nachylił nad skuloną a pławiącą się w świetle księżyca postacią i zakrzyknął z przekonaniem:
 — Toć Zula!
 Postać skulona zadrżała.
 — A co! a nie mówiłem! — zakrzyknął z triumfem Surmacki. — Jużci Zula a nie żadna zaczarowana królewna. Markietańskie dziecko, włóczydroga cygańska.
 — I gdzieżby — widział że kto kiedy jasnowłosy cygankę!
 — Tak! A o albinosach słyszałeś? Nie — no, to nie pleć lada czego.
 Zarzycki głowy kręcił a poglądał ze współczuciem ku leżącej postaci.
 — I wymyśliłeś zaraz historję.
 — Baczność, chłopcy, imć pan Djonizy Zarzycki prosi was na zrękowiny.
 — Nie plótł byś, nie natrząsał z dzieciaka.
 — Ani trochę! Bardzom rad, że do gotowego przyjdziesz i z kilku dywizjami odrazu wejdziesz w parantelę.
 Skupieni dokoła Zarzyckiego wybuchnęli śmiechem.
 — A tobie zazdrość.
 — Mnie, niby o tą...
 — Może nie! A nie nastręczyłeś się z derką, nic podesłałeś jej! Nie wysączyłeś jej manierki! Zaprzesz się?
 — Niby ja? — zmieszał się Surmacki, zaskoczony rechotem całej gromady.
 — A kto — Dybicz? Znamy się. Nie darmo drzesz się do ułańskiego mundurka, do żółtych wyłogów, do rogatej czapy. Na amory ci się zbiera, a nie mogąc urodą straszyć, radbyś ułańskiem wcięciem! I zazdrość ci, że ta nawet, co się baterji nawinęła, na cię i nie spojrzała...
 — Mnie o tę... tę!
 — Nie kręć — wybuchnął zapalczywie Zarzycki — bo dla mnie taki wichetek babskiego autoramentu tyle, co