Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/361

 — Nie poznajesz że mnie, pułkowniku, nie poznajesz?...
 — Generał Skrzynecki!
 — Ciszej na Boga! — nadjeżdża patrol... a może oni.
 Bema niechęć tknęła do Skrzyneckiego. Lotem błyskawicy przemknęły mu się wspomnienia niedawnych z ex-wodzem rozpraw i dosięgły imienia Jankowskiego! — Wszak ci to Skrzynecki wydał go na śmierć haniebną, on, dla osłonienia własnego niedołęstwa, Jankowskiego aresztował. — Krukowiecki mu dokumenty pokazał! — Skrzynecki winien. — Tysiące żołnierza zmarnował, on gniazdo szerszeni żywił, on pogrzebał Dęby Wielkie, Iganie, on doprowadził do Ostrołęki...
 Niespokojne, błyszczące gorączką oczy Skrzyneckiego padły na epolety Bema.
 Wódz wczorajszy zadrżał.
 — Pułkownik jesteś generałem! Rozumiem obligacje, skłaniające pana...
 Skrzynecki nie zdołał dopowiedzieć, ile że oddział konny, łopoczący dotąd leniwie kopytami w głębi, ulicy — porwał się i spadł jak grom przed generałami.
 — Kto idzie!? — zawołana surowo z oddziału.
 Skrzynecki stanął jak wryty. Bem odwrócił się niedbale.
 — Cóż, do czarta, za indagacje!? Forpoczty czy co u licha!
 — Taki rozkaz, generale! — odrzekł jeden z jezdnych, wysuwając konia.
 — Kapitan Fiszer! Waćpan audytorujesz teraz w patrolu?
 — Czasem i tak trzeba.
 — Dobrejnocy kapitanowi.
 — Sługa pana generała. A obywatel z nim idący?...
 — Wraca ze mną od generała Krukowieckiego, jeżeliś ciekaw.
 — Najuniżeniej się sumituję!
 — Zostawaj waćpan z Bogiem.
 Oddział ruszył naprzód.
 Skrzynecki porwał Bema za rękę.