Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/400

 — Kurpianka!
 — Dalipan, księże kapelanie!
 Ksiądz strzepnął bezradnie rękoma.
 — Chyba, że lekarz zaświadczy, jako stan rannego...
 — Ręczę księdzu!
 Madejowa chciała dziękować. Bem ujął profosa za rękę.
 — No, stary towarzyszu — więc pierwszy ci pozdrowienia składam! A na wiano zwiastuję ci podporucznikowskie epolety...
 Madejowa aż beknęła na tyli honor. Dziurbacki zwiesił głowę i odparł głucho:
 — I cóż mi, generale... kiedy Polski nie będzie!
 — Jakto nie będzie, do kroćset!? A dawne czasy pomnisz!? Pod Marengo byłeś a „póki my żyjemy“ — zapomniałeś!?...
 Dziurbackiemu oczy łzami się uśmiechnęły.
 — Boże cię błogosław...
 I Bem opuścił ambulansowe namioty pokrzepiony, rozchmurzony i skręcił teraz w bok, między domostwa, kędy był ukrył w zaciszu swoje własne miłowanie, swoje własne szczęście, kędy, pod opieką poczciwej pani Dzikowskiej, przebywała pani Marchocka.
 Generał szedł chyłkiem, onieśmielony, zawstydzony sam w sobie, że, w chwili tak bolesnej, tyle klęsk niosącej — tyle, tyle dźwiga w sobie radości, wesela tyle...
 Pomięszana, zafrasowana twarz pani Dzikowskiej powitała go na progu izdebki ustronnego dworku.
 — Wczas nadto wczas?! — ozwał się raźno Bem.
 Pani Dzikowska potrząsła osobliwie głową, lecz, nim na wyraz się zdobyła, generał wpadł do izdebki — spojrzał i przystanął...
 Kapitanowej nie było.
 Pani Dzikowska podała mu kartkę papieru.
 Generał podniósł ją machinalnie do oczu.
 Czytał i nie rozumiał...
 „Daruj — do innego nawykłam życia — wart jesteś lepszego losu — wracam do...“
 Bem wpił oczy w trudny do pojęcia wyraz — aż wyraz pełnią swoich liter zaskowyczał doń — „Gendre’a“...