Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/50

 — Ot, już, gotóweś skarb cały w budzie włóczęgi cygańskiego znaleźć! Śliwy! Z ołowiu albo i lepiej!
 — Powiadam tylko.
 — Lada czego i powiadać nie trza — warknął z pasją Dziurbacki i zaciął się tak, że, gdy w otworze rozwalonej stodółki ozwał się doń łaskawie pułkownik, stary ledwie bąknął.
 Lecz Bem nie myślał do serca brać niehumoru wiarusa.
 — No, Dziurbasiu, czeka tu na ciebie nielada kłopot! Patrzże na to biedactwo.
 Profos spojrzał obojętnie w stronę, kędy, na posłaniu ze słomy, drżała konwulsyjnie, szmatami spowiła, postać.
 — Należy coś pomódz! Zająć się — wyprawić do miasta...
 Dziurbacki podszedł do posłania, przyklęknął i jął rozpatrywać leżącą.
 — I cóż myślisz?
 Profos uchylić chciał rąbka koszuli, aby widniejące okaleczenie zbadać, i targnął niebacznie strupem zeschłej krwi. Ciało dziewczęcia zadygotało. Pod ramieniem ukazała się czarna, spieczona rana.
 — Nie wiadomo! Trza do żywego iść, trza opatrzeć! — Skóra i kości.
 — Nie wyliże się?
 — Kto ją! — mruknął profos — oglądając głowę rannej — tu nie rozeznasz, co jest, a czego niema. Trza to do porządku doprowadzić.
 — Czyń, co uważasz.
 — Wola pana pułkownika!
 — Wydaje mi się tylko zmordowana i potłuczona. Twojej opiece ją polecam. Za dnia, trzeba będzie ją do lazaretu — gdzie przyjdzie do siebie, to może dobrzy ludzie przygarną.
 — Jak pan pułkownik rozkaże, zrobi się, mosanie, akuratnie a co zresztą wola Boża. Aby mi krzynkę Zarzycki pomógł i aby mi ze służbą sfolgowano, bo to u młodego podporucznika łatwo staremu o guza.
 — Bajesz, Dziurbasiu! Ktoby ci dobrego nie życzył. Bierzże sobie Zarzyckiego i czyń.