Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/60

 Bem, nie czekając na odpowiedź Sikorskiego — ruszył do kancelarji.
 Podszef sztabu, pułkownik Lewiński, wyciągnął po przyjacielsku rękę do Bema i zagadał żwawo.
 — Witam, witam, podpułkownika! Dawno, dawno nie miałem okazji! Cóż nowego, cóż nowego! Pewnie żądasz miejsca przy stole honorowym! Ani myśli, ani myśli. Bacz, pięćset osób, a tu generalitet, dowódzcy pułków, senat, posłowie, rada miasta, delegacje stanów... Więc niżej pułkownika...
 — Za pozwoleniem...
 — Gdybyś podpułkownik bodaj wczoraj był się zgłosił.
 Siedzący nad papierami komisarz wojenny wtrącił się z boku.
 — Podpułkownik Bem został mianowany pułkownikiem.
 — Czy być może! — zdziwił się serdecznie podszef. — Winszuję pozdrawiam kolegę. Lecz co tu robić, ani jednego miejsca...
 — Daruje pan podszef — ozwał się ostro Bem — ale nie po karty przybyłem, nie po jakieś inwitacje — jeno z raportem.
 Lewiński wyprostował się dumnie.
 — A — proszę! Mości Skopowski, proszę pisać. Słucham...
 — Baterja artylerji konnej gwardji...
 — Gwardji! Tytuł ten przestał istnieć. — Proszę zapisać: pozycyjna pułkownika Bema...
 — Przybyła na Pragę.
 — Skąd?
 — Z pod Ostrołęki.
 — Więc i pułkownik byłeś! — Co to? — Meldunek! Stan oddziału: siedm koni i ośmiu ludzi, działa w porządku... Phi! Nadzwyczajne! Widzę, żeś pułkownik umiał się oszczędzać.
 — Czy są dla mnie rozkazy?
 — Mości Skopowski! — Niema? — Niema tymczasem, lecz będą niechybnie. — Artylerji zadość nie mamy, zwłaszcza po ostatniej bitwie.