Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/62

 — Bem! — Bem! — Wiwat Bem! — Niech żyje Bem! — huknęli z zapałem żołnierze.
 Pułkownik salutował i przyśpieszył kroku. Sikorski aż odchrząknął ze wzruszenia.
 — Panie Józefie, toć prawdziwa nagroda! Wolę to, niż najpochlebniejszy rozkaz dzienny! Ile rzetelnego serca w nich, ile zrozumienia! Z takim żołnierzem! Eh-eh! — czegoby nie można. Wiem, wiem coś o tem, — zbieraninką zacząłem, ale i ładem i sprawiedliwością i duchem. Ot najważniejsze — inaczej żadna tęgość się nie utrzyma, nie ostoi...
 — Bezczynności, kunktatorstwu...
 — Święte słowa pułkownika. Owóż nas gnębi, owóż toczy, wywołuje niesnaski... Chłopicki, gdyby nie skrupulizował, gdyby mu mataczyny dyplomatyczne nie świtały! — Ale nie śmiem trudzić dłużej...
 — Mam istotnie kilka spraw — a potem, przed zmierzchem, chciałbym do Warszawy.
 — Do Warszawy. Więc służę pułkownikowi moją bryczką.
 — Ależ gdzieżbym się ważył.
 — Zaszczyt mi wyświadczysz. A przy tem, kochany panie Józefie, obawiam się, że wyboru nie masz.
 — Lecz nie sam muszę. Jakaś biedota przygarnęła się po drodze do baterji...
 — Jest zadość miejsca i na sześć osób.
 Bem, po krótkiem certowaniu się, przyjął zaproszenie Sikorskiego.
 W godzinę niespełna Bem w towarzystwie partyzanta augustowskiego, a mając za sobą, na tylnem siedzeniu, Dziurbackiego z młodziutkim huzarzykiem, któremu, z pod nasuniętego na uszy kaszkietu, co rusz pęki złoto popielatych włosów wypadały, pędził ku Warszawie.
 W takt raźnego chrapania rosłych, tęgich mierzynków, rozmowa szła wartko. Pułkownik podotąd dla swego przygodnego znajomka nieufny, sztywny — rozruszał się z kretesem.
 Sikorski wydał mu się zgoła zacnym człowiekiem, lu-