Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/71

pod sąd, paje i koniec, paje! Dziesięć antałków nie starczy, paje! Górą Honoratka! Wdziej niebieską w kwiatki...
 Pani Honorata jęła żwawiej papiloty rozkręcać, a staranniej się zdobić a zagadywać, skąd, co, jak. Wuj Olechowski, po swojemu prawił od Sasa, bajdurzył i dopiero w ostatku rąbnął.
 — Był właśnie maiister...
 — Filialski!
 — Był, żeby ci pojedzić, jako słowo, paje, się rzekło...
 — Więc hrabia Gurowski?
 — Niema hrabiów, paje, demokratyczne, paje...
 — Niechże, wujo, porządnie. Więc Gurowski?!..
 — Będzie! Wszystko będzie. — Pojedziałem w kwiatki...
 Pani Honorata, bez słowa, stuknęła wiekiem skrzyni i dobyła czarną, morową suknię...
 Wuj Olechowski uderzył palcami w tabakierkę.
 — Nie zawadzi, paje! Bo owóż nie wszystko...
 — Cóż jeszcze?
 — Bem, paje!
 Pani Honorata wzruszyła ramionami i zabrała się do kończenia toalety. Wuj Olechowski nie dał się zrazić tą widoczną odprawą.
 — Honoruś, mówię, paje, Bem!
 — Jużby wujo mógł raz przestać!
 — Pszyt ani dudu!
 — Wiem, stateczny oficer, dobry człek a jeszcze lepszy strach na wróble.
 — Pułkownik!
 — Dopiero pod...
 — Nie. Został pułkownikiem! Rozumiesz, paje. On jeden paje, pod Ostrołęką, całą armję, paje, harmatami, paje, zbębnił!
 — Nie ujmuję mu.
 — On jeden! Uważasz paje! — Pół roku ledwie i masz — kapitan, major, podpułkownik, pułkownik! — Trzebaby, Honoruś. Nieboszczyk twój był, prawda, paje, w hulanach, ale furjerem...
 — To i cóż! — odparła rezolutnie pani Honorata.
 — Więc co pułkownik, to nie furjer!