Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/78

 — Wiesz dobrze, iż nic sobie z ludzkich jęzorów nie robię.
 — Tak się to mówi, a zawsze kawiarka kawiarką! Już nawet myślałam, że nie bez kozery baterja konna przepada bez wieści. Ach, ile się nadręczyłam, ile nabeczałam...
 Bem żwawiej się poruszył.
 — I bez przyczyny, bez powodu! — Daj mi mówić. Mój awans na pułkownika...
 — Niesłychany...
 — Był mi obojętnym dotąd, dopóki nie wspomniałem na ciebie.
 — Trzy i pół dukata więcej miesięcznie.
 — Nie w tem rzecz. — Pomnisz list mój ze Lwowa...
 — Jakżeby nie! — odrzekła pani Honorata, podglądając niespokojnie w stronę kawiarni. — Mam go w szkatułce... Proszę wybaczyć, jeno do Rózi muszę...
 Pani Honorata podniosła się, lecz pułkownik przytrzymał ją za rękę.
 — Pozwól — dokończę...
 — Wrócę natychmiast.
 — Dwa słowa.
 Pani Honorata uległa, wystraszona stanowczością pułkownika.
 — Nie bierz za złe — rzekł po pauzie Bem — lecz postanowiłem sobie jasno sprawę przedłożyć, wyjść z nieznośnego labiryntu półsłówek i zapytać ci się wprost...
 — Proszę pani, pan radca Filialski — rozległ się śpiewny głosik Rózi.
 Bem targnął się.
 — Niech czeka...
 — Niepodobna.
 — Pan radca w pilnej sprawie...
 Pani Honorata poderwała się, rzuciła pułkownikowi błagalne spojrzenie i wybiegła za Rózią z alkierzyka.
 Pułkownik znów sam został. Lecz tym razem snać rady nie mógł sobie dać z natłokiem myśli, bo szarpnął się gniewnie, odepchnął stół i, jął mierzyć niespokojnemi krokami wąski przestwór.
 Pani Honorata nie wracała. Pułkownik zatrzymał się