Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/85

 — Lud musi się bronić! — mruknął ponuro Krępowicki.
 — Bronić! Więc niech staje w szeregu, niech gęba nie udaje zucha.
 — I stanie, gdy wybije godzina — dorzucił ktoś z boku.
 — Ale przedewszystkiem szanować musi władzę, mores znać dla dowódzców...
 — Ale chyba nie dla tych, którzy go chcą zaprzedać! — odparł hardo Gurowski.
 — Mości poruczniku — uniósł się Bem — gdybyś na polu bitwy zdobył szlufy, może byś inne miał zachowanie dla tych, których powinnością twoją jest poważać! Twym ośmnastu latom przypisuję lekkomyślne słowo!... Zresztą, w mojej przytomności, racz o zaprzedaniu dwa razy nie mówić!
 Gurowski zaperzył się. Pani Honorata zaniepokoiła. Zebrani przycichli, Krępowicki uśmiechnął się łagodnie i wycedził:
 — Jednakże obywatel Gurowski nie bez kozery, bo są racje do użycia nawet silnych bardzo wyrażeń...
 — Ale nie takie, któreby upoważniały lada kogo do stawiania wodzów, naczelników rządu pod pręgierzem hańby! Błędy! Mogą być, są nawet błędy! Lecz daleko od błędów do podłości! Odkąd-że to na wojskowej sztuce znać się ma byle kancelista, byle kauzyperda, byle akademik! Błędy! A ten z nich największy, że niema ręki silnej, że niema pięści, że niema woli, któraby na cztery wiatry warchołów rozpędziła!
 — Jakto! A wolność?! Każdy ma prawo! — odezwały się niechętne głosy.
 Krępowicki zerknął z podełba na pułkownika i skinął na Gurowskiego. Ten wyciągnął zadrukowany papier z zanadrza i podsunął Bemowi.
 — Proszę niech pan pułkownik czyta.
 Bem rzucił okiem na druk i odsunął go ze złością.
 — Kalumnie!
 — Odpis z protokółu posiedzenia Rządu narodowego... Ze Lwowa już sygnalizują o spisku generałów!