Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/125

Strachy na lachy, mości dobrodzieju. Do gubernatora z protestem bym szedł. Toć pamiątki!
 — Wiem co mówię.
 Ta pewność siebie tknęła Grużewskiego.
 — Cóżby komu zawadzać mogły takie trzy karabele!
 — Trzy karabele to troje ramion w potrzebie! — odparł ojciec Jasieński, nie patrząc na Juljusza.
 Rejent poruszył się niespokojnie.
 — Czy są, ojcze nowiny?
 — Tak i nie. Różnie mówią.
 — Lecz przecież nie bez kozery powiadacie! Dominikanin spojrzał przelotnie na Grużewskiego i zawahał się.
 — Być może, tymczasem nie chciałbym całego towarzystwa zajmować niewdzięcznym przedmiotem.
 Imć Raszanowicz skinął domyślnie zakonnikowi Juljusz do siebie wziął to porozumienie i rzekł wyzywająco:
 — Istotnie, bardzo niewdzięczny przedmiot, bo jeno bałamuctw sporzący.
 — Żyjemy w czasach, że bałamuctwa od prawdy odróżnić nie można — bąknął dominikanin. — O nowiny ciężko.
 — Jak komu!
 — Niewątpliwie nie panu — dodał cierpko zakonnik. Grużewski pobladł. Sięgnął w zanadrze, wyciągnął zwitek papierów, które mu hrabianka wręczyć panu Karnickiemu poleciła, i rzucił je hardo na stół.
 — Ciekawyś, panie rejencie! Proszę! Czytaj!
 Pan Raszanowicz rozłożył papiery, wpatrzył się, lecz z alteracji wielkiej, o którą go uniesienie dziedzica Kielm przyprawiło, nic wyczytać nie mógł. Odsunął więc papiery zakonnikowi. Ten wziął je z widoczną