Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/137

 Rydwin tymczasem był niewzruszony.
 — Wypierzy się i będzie dobrze — mruczał z uporem.
 — Nie bez kozery znów do Liksny pojechał.
 — Wróci ptasio, wróci.
 — Amorami głowę sobie zaprószył.
 — Nie szkodzi.
 — Po całej okolicy go pędza.
 — Ustanie.
 — Zadaje się niewiadomo z kim. Niech by Staniewicze, lecz co mu do Kalinowskich, Przeciszewskich, Mikszewiczów, Iwanowiczów. Toć szalone pałki!
 — Kruk krukowi — Pac pałaca.
 Ale pani Grużewska za wszelką cenę postanowiła zdobyć sobie sukurs Rydwina. I w tym celu wyczekała chwili, gdy stary rezydent, po gwałtowniejszej, niż zazwyczaj, dyskusji politycznej z Juljuszem, wstał urażony od stołu i do stancyjki swej, nad bramą wjazdową, podreptał. Tu zaskoczyła Rydwina pani Grużewska i, bez wstępów, jego miłość własną wzięła w obronę na dowód, że Juljuszowi niepodobna dłużej folgować, że trzeba coś z nim począć.
 Rydwin bezzębną szczęką kłapnął i sznurkami białych wąsów poruszył, co u niego zwiastować zwykło największą alterację. Pani Grużewska już pewną była wygranej, lecz dobitniej jeszcze natarła.
 — Za nic sobie ma starszych! Czyż znieść podobna, aby jegomości, co mu pradziadem mógłby być, śmiał okoniem się stawić!
 Pergaminowa twarz rezydenta zaróżowiła się, obwisłe powieki mrugnęły gwałtownie.
 — Dobrze czyni, mościa pani, na psie poszycie stary rozum się nie zdał!