Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/167

hrabianki Platerówny, wychowanicy i familjantki podkomorzyny Zybergowej, jęli co tchu posiłek gotować dla przybyłych. Aliści, kiedy po troskliwym przeglądzie zastawy, zastukali do pokoiku panien — we drzwiach stanęła tylko Anetka...
 Pani radczyni jeszcze nie potrafiła wyrozumieć z półsłówek Anetki, co za pilna sprawa zniewoliła hrabiankę do tak pośpiesznego udania się na miasto, gdy Emilja już zdołała dosięgnąć niepozornego dworku na Zarzeczu.
 Tu hrabianka przystanęła, odetchnęła i jakby sił nabrawszy, wstąpiła na ganek i zastukała zlekka do drzwi.
 Dworek milczał.
 Emilja rozejrzała się dokoła po pustkowiu i zastukała znów. I tym razem odpowiedzi nie było.
 Hrabiankę zdjęła niepewność. Może złe dano jej objaśnienie, może drogę zmyliła.
 Zeszła z ganku, upatrując, czyli kogo nie znajdzie w pobliżu.
 Aż z za węgła zczerniałej chaty, poglądającej ku Emilji bielmem, porosłego mrozem, okienka, wysunęła się szara postać niewieścia.
 Emilja postąpiła naprzeciw.
 — Moja kobieto, nie wiecie, gdzie mieszka hrabia Ksawery Plater?
 Baba postawiła wiadro na ziemi i ręką na dworek wskazała.
 — Ano i!
 — Kołatałam, lecz nikt się nie ozwał.
 — Trza od czeladnej.
 — Pewni jesteście, że tu mieszka hrabia Plater?
 — Co mam nie być. Jak się zwą akuratnie, nie