Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/217

z płonących na kominku szczap, przymrużył swe posiniałe, obrzękłe powieki.
 — Więc waszeć byłeś w Lipawie? — zagadnął raptownie Grużewski, przerywając chwilę głuszy.
 Półnos rozwarł szeroko oczy.
 — A jakże. Ośm dni na hauptwachcie, czy jak tam... A potem, drugi tydzień zeszło mi, zanim z mierzei lipawskiej się wydostałem na szczerą ziemię. Majsterek się znalazł, człek osiedziały... ten mnie ratował, inaczej nie poradziłbym. Szukali nas okrutnie. Lecz majsterek, czuj duch, wiedział, jak trawa rośnie.
 — Nie słyszałeś waszeć o panu Staniewiczu?
 Nieruchoma, stężała w bolesnem zamyśleniu twarzyczka hrabianki drgnęła zniecierpliwieniem,
 — O panu Ezechielu z Pren? — Marszałku rosieńskim? Wiem, wiem, dobrodzieju, powiadali. Do Lipawy zjechał. Kontrabandy czekał... i cóż?... uwięzili.
 — Marszałka Staniewicza?
 — Mieli swoje prawo. Nieszczęście! Pan marszałek cały powiat czynił.
 — Lecz waszeć się chyba mylisz!
 — Powiadali i ci, którzy nie takiej wyprawy marszałkowi życzyli...
 Juljusz podszedł do hrabianki.
 — Pani daruje, ani chwili dłużej nie mogę pozostać, ruszam natychmiast!
 — A... lecz skoro masz waćpan pewność, że Staniewicza niema....
 — Więc tembardziej muszę pośpieszać!
 — Słusznie — przyznała Emilja, nie zauważywszy nawet mocy, którą biła w tej chwili twarz Grużewskiego. — Strawiński i o tem wiedzieć powinien. Da mu