Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/23

a dostrzegłszy w dali za sznurem straganów, brykę ładowną, odrzekł.
 — Są, miłościwy paniczu! Ho-ho-tam! Już mnie widzą! Tylko strach — co luda!
 — A widzisz, mówiłem, że lepiej było od Dowgieli na Brasław jechać! Licho nas na jarmark zapędziło!
 Młodzieniec żachnął się, zerknął niechętnie ku stojącemu obojętnie imć Onoszce i dodał:
 — A tu nawet ani się z kim dogadać!
 W tejże chwili, tuż przed młodzieńcem, ukazał się opiekły jegomość z waszecia ubrany, o małych płowych oczkach i wielkim, czerwonym, guzowatym nosie. Młodzieniec skinął nań i zagadnął.
 — Mój przyjacielu, gdzie tu gospodarza szukać!
 Jegomość wydął bombiaste policzki.
 — Ne suprantu, mój przyjacielu!
 — Daruj acan, lecz supponowałem...
 — Więc acan na drugi raz nie suponuj! I po ludzku się odzywaj!
 Młodzieniec pokraśniał.
 — Litewską mowę masz sobie za uchybienie!?
 — Bom przyjacielstwa z acanem nie zapijał! Chcesz gospodarza, to się acan obróć! Sztuki dokażesz, jak się z nim lepiej dogadasz.
 Młodzieniec mimowoli ku Onoszce znów spojrzał, lecz ten równocześnie, jakby w ciżbie kogoś upragnionego dostrzegł, bo rzucił się na przełaj przez stragany i wozy.
 Jegomość roześmiał się jowialnie. Młodzieniec zaklął.
 — A bodaj was z taką gospodą!
 — Bodaj nie bodaj — potrzebujesz acan czego, tarabań się do gospody i hukaj, a może, coć trzeba, wyhukasz.