Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/29

czyli landarą, trząsł? Nieciłbym był dwa razy większym dziedzicem, niż dobrodziej, — to jeszcze białonóżkę, siwogrzywkę sobie bym dobrał i — hajda, w świat bym pędził! A tak, co? Zrobisz dziesięć mil w landarze — i piasta nie wiele warta, i oś wytarta. Pilnoć do buziaków, choćby i nie do buziaków, na koń siadaj, na siodle się pochyl i śmigaj.
 — Z ust mi pan wyjąłeś! Mam nawet wierzchowca luzem przy bryce. Oczywiście, nejtyczanka z bryką dojdzie za mną powoli. Aż mi lżej!
 Półnos skrzywił się pobłażliwie.
 — Dobrodziej pewnie już ze dwadzieścia jeden lat żyjesz na świecie — hę?
 — Dwadzieścia dwa! — skończyłem w czerwcu!
 — Dwadzieścia dwa, — powtórzył smętnie Półnos i spojrzał w okno, jakby dali dla echa tych słów szukając. — Toś dobrodziej o czterdzieści trzy odemnie bogatszy! Dwadzieścia dwa lat, żebym je znów miał...
 — Cóż byś pan uczynić mógł! — zauważył z dąsem Grużewski.
 — Chcesz dobrodziej wiedzieć — patrz tam, na lewo, w tłumie, widzisz te granatowe z karmazynem mundury? Tak bym wyglądał!
 — Cale przystojnie. Pierwszy raz widzę taki uniform.
 — Dawniej innego nie bywało — mruknął Półnos. — Wszak ci to nasi ułani, szczerzy, koroniarscy, z Warszawy!
 — Doprawdy, ani bym się spodziewał. Z polskiego wojska?
 — Z naszego, mości dobrodzieju.
 — Bez wątpienia, ale nam do niego świat drogi.