Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/292

 Dokoła pochodni wszczął się zgiełk. Wózek wjechał stępa pomiędzy szereg pośmigłych cieniów.
 — Co to? Kto?
 — Wileński Uniwersytet!... Z kim mamy honor?
 Wózek przystanął. Półnos wyhynął ku młodzieży.
 — Panowie akademiki! Doskonale! A cóż to nie poznajecie? Nasz dowódzca jedzie!...
 — Hrabianka? — Nasz pułkownik? — Plater? — padły pomieszane głosy.
 — A toście zgadli, — przyświadczył raźno Półnos.
 — Wiwat nasz pułkownik! Niech żyje nasz pułkownik! — huknęła młodzież.
 — Dziękuję panom, dziękuję, Kto dowodzi?
 — Michał Lenartowicz.
 — Może krewniak pana Kajetana? — wtrącił pośpiesznie Półnos.
 — Krewniak.
 — Ilu razem?
 — Dwadzieścia dwururek. Machwic, Tecław, Nowicki, Waszkiewicz, Łazowski, Sawicki i Piotrowski... kapralują.
 — Dziękuję panom za odsiecz pod Ligunami, dzielnieście stawali.
 — Aby szczęśliwy przypadek nastręczył nam małą zasadzkę na kozuniów, panie... panno pułkowniku. Akurat wyrwaliśmy się z Wilna prosto z pod Pelikana.
 — A toż co za ptak, panowie? — znów się wściubił Półnos.
 — I nie ptak ale nielada ptaszek u Nowosilcowa.
 — Jaki duch w Wilnie?
 — Uniwersytet gotowy. Czekają hasła, czekają ataku na miasto. A kto może ten, jako my, drobnemi partjami, szuka oddziałów. Garnizon w mieście mocny,