Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/30

 — Dlatego, że takim, jak dobrodziej, do niego nie pilno.
 Grużewskiemu oczy błysnęły.
 — Nie sądź pan, kiedy nie znasz!
 Półnos szarpnął wąsa i odrzekł stłumionym głosem:
 — Gdybyś dobrodziej inaczej myślał, to byś w mundurze chodził.
 — Ale w jakim! Do Królestwa by mnie nie wzięli, bo nie wolno, trzeba by tutaj, do Dyneburga, do szkoły podchorążych...
 — Więc nawet. O cóż idzie, żeby potrafić. Źle dziś szlachcicowi bez ziemi, ale jeszcze gorzej bez porucznikowskiego bodaj instrumentu. Szmat życia oglądałem, na wiatr nie powiadam. W dwunastym byłoby inaczej, gdyby potrafiono.
 — A nadewszystko, gdyby służono jednemu sztandarowi, a nie dwóm.
 — Prawda, lecz i z tych, co szli poczciwie, nie wielka była uciecha. Dziś trza prócz rąk sztuki oficerowania, inaczej znów okazja pójdzie na marne.
 — Sądzisz pan, że się zanosi?
 — Nic nie sądzę.
 — U nas, w rosieńskiem, chodzą słuchy. Przed wojną z Turcją również bałamuctw było co niemiara. Mniemałem, iż acan wiesz lepiej.
 — Wiem, wiem! — mruknął Półnos. — Dobrodziejowi akurat wiele by z tego przyszło! Ciekawyś, a więc tyle wiem, że tak dłużej być nie może.
 — Oo! Ot, prawda jedna, panie Półnosu! — przyświadczył z boku Werculin. — Ot dobrze, a krótko powiedziane! Tak dłużej być nie może!
 Półnos drgnął zlekka i spojrzał znacząco na Grużewskiego, lecz ten odwrócił się był właśnie ku majo-