Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/300

siłku, wytoczyła się z korytarzyka pośmigła, z wymuszonym wyrazem twarzy jejmość.
 — Jestem Michałowska. Panowie tak niespodziewanie... i podobno z daleka?
 — Z pod Dźwiny, a może i lepiej.
 — Co się to dzieje — co się to dzieje! Trudno. Wy gody tutaj wielkiej niema. I w dodatku jakaś panna razem z panami... —
 — Hrabianka Platerówna.
 — I także powstaniec?...
 — Dowódzca naszego oddziału.
 — Dowódzca? — Co się to dzieje, co się to dzieje! — Więc proszę wszystkich na wieczerzę. Już szykują do stołu. Skromne przyjęcie. Wszystkie kury wczoraj mi zabrali... Takie czasy!
 — Nie myślimy się pani naprzykrzać...
 — A już nie. Taki i nakryli. Więc proszę i niech ta panna, to jest ten dowódzca wasz także...
 Pani Michałowska jeszcze czegoś westchnęła, raz jeszcze zdziwiła się czegoś i, zawinąwszy powłóczystą suknią, znikła w głębi korytarza.
 Kuso zapowiadała się gościna. Półnos zapukał do izdebki Emilji. Lecz ta jeszcze nie była gotowa. Gdy naraz wpadł, jak wicher, Michał Lenartowicz.
 — Gdzie panna... pułkownik nasz?
 — Zaraz wyjdzie.
 — Mam gwałtowną sprawę.
 — Stało się co?
 Musimy stąd natychmiast się wynosić.
 — Jakto? Wyruszać z Oszmiany?
 — Nie, z tego domu, w tej chwili, ani minuty dłużej pod tym dachem.
 — Ale skądże to panu akademikowi przychodzi?