Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/306

miłowali, Oszmianie i całemu krajowi, pięknie się układało.
 — Aż się tak ułożyło, pani sędzino, że człowiek dzisiaj za fuzyjkę chwyta i w lasy pomyka.
 — Aby tylko nieszczęścia namnożyć.
 — Lepsze nieszczęście od sromoty.
 — I między Rosjanami są dobrzy ludzie.
 — Niechże siedzą u siebie a na cudzem niech nie rządzą.
 — Jako niewiasta, mogę jeno patrzeć na to, co się dzieje i co się stanie.
 Stęgwille żyły na skroniach nabrzmiały.
 — Niewiasta, jak chce, wiele może.
 Pani Michałowska zrozumiała apostrofę.
 — Bywają takie, którym konik i szabelka lepiej pasują niż niewieści wdzięk, kobiecy urok...
 Półnos zbladł, ale panna Joanna pośpieszyła z sukursem matce.
 — Kobieta bardzo wiele może, może wpływać, może zapalać, może łagodzić...
 — Stanowczo może! — przyznał skwapliwie Lenartowicz, panna Joanna, jakby nie słyszała tego odezwania.
 — Wpływ niewieści bywał nieraz bardzo potężny, nawet w polityce. Mamy królowe, mamy wszak imperatorowe...
 — Niech tam sobie, ale ja, panowie, niedzisiejsza. Inaczej wychowana, mnie się to nie mieści wszystko. Patrzę, co się to dzieje, i żal mi, ot żal i koniec.
 — Niema czego żałować. Dobrze będzie.
 — Zobaczymy — zobaczymy.
 — Kto dożyje, ten zobaczy.
 Rozmowa się urwała. Ruszono z za stoła. Pani Mi-