Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/316

 Emilja obejrzała się zlekka. Pan Godaczewski kiwnął na Stęgwilłę. Orszak już nadjeżdżał.
 Hrabianka spięła konia ostrogami. Anglez porwał się i zarył kopytami przed Naczelnikiem. Pałasz łysnął w powietrzu na powitanie.
 Naczelnik, nie czekając meldunku, pierwszy się ozwał.
 — Całem sercem witam! Witam dowódzcę bohaterskiego, witam naddźwińskich wiarusów!... Chrzest żołnierski jużeście wzięli, tem nam jesteście drożsi. Nasze szeregi będą dumne z waszej, między nami obecności... Wdzięczna Ojczyzna pamięć wiecznotrwałą o was przechowa!... Cześć dowódzco, cześć panowie oficerowie... cześć wam szczerzy synowie polskiej ziemicy...
 — Niech żyje Naczelnik!
 — Niech żyje Przeździecki!
 — Cześć Oszmianie!
 — Inflantom, Dźwinie cześć!
 Orszak strojny już załopotał, już odjechał.
 W oddziale Emilji zagadano.
 — Pięknie wyprowadził.
 — I zgrabnie. Niby nic a niby jest wszystko odrazu.
 — Napoljoński oficer, jeszcze by.
 — A powiadałem, że będzie żółtek.
 Zuchowaty, mlekołyktus adjutancik przypadł do Emilji.
 — Defilady nie będzie! Ważne nowiny są. Oddział rusza zaraz na kwatery, na kwatery!
 Jakoż strojny orszak mignął jeszcze w oddali i już zanurzył się w najbliższą uliczkę, zanim długie pasma piechoty jęły się rozsnuwać. Wreszcie zachrzęściała kawalerja.