Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/322

 — Sądzę, że pan Buchowicz razem z panem Desztrungiem...
 Desztrung się aż obruszył.
 — Ani mowy, na szkapie mogę się kiwać, ja deklaruję się do kawalerji.
 — I ja także.
 — I ja. — I ja. — zawtórzyły wszystkie po kolei głosy.
 — Pozostawiam do namysłu. Nie godziłoby się opuszczać naszych piechurów.
 Półnosowi guzowaty nochal raptem posiniał.
 — Kto, jak kto, ja się nie deklaruję, ani dzisiaj ani jutro.
 — Więc pan Półnos nawet odmawia posłuchu. — odparła żartobliwie Emilja.
 — W ogień pójdę, jak trzeba, do stu tysięcy djablów pójdę, ale z pod twojej komendy nie pójdę... Tyś zwoływała, tyś hetmaniła. Gdybyś nie ty, to jeden z drugim siedziałby gdzie w kącie i grzał się pustą gadaniną.
 — Słusznie, — sprawiedliwie rzekł!
 — Bardzom wdzięczna panom, bardzo... Niech sztab rozstrzygnie.
 Starszyzna zaczęła się zbierać do wieczerzy, gdy pan Buchowicz z Desztrungiem do Emilji się naprzykrzył z zaproszeniem do doktorstwa Zakrzewskich, gdzie obywatelstwa przedniego ma się zebrać cale towarzystwo.
 Hrabianka się wymówiła.
 — Dziękuję za honor. Ale sami widzicie, że raczej mi gdzie w kazamatach niż na pokojach.
 Buchowicz molestował. Wreszcie zaniechał, kryjąc ostatnią instancję.
 U pani Michałowskiej wieczerza lepiej się ułożyła.