Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/363

 Znał to spojrzenie, pamiętał, rozeznawał rysy.
 Chciał poruszyć wargami, nie mógł. Drżał, jak liść.
 — Hyclu!... — rozległ się przejmujący szept.
 Werculin szarpnął się całem ciałem.
 Padł strzał, lecz pułkownika tylko osmalił.
 Zakotłowało się pod ratuszem. Wybiegł do wartowników.
 — Łapaj, żywcem bierz...
 Żołnierze rzucili się za uchodzącym cieniem. Pod oknem kwatery Werculina tarzał się sołdat z rozpłatanym łbem.
 Pułkownik dygotał jeszcze, do siebie nie mógł przyjść. Cudem kuli uniknął.
 Półnos, ten najgorszy, ten zbój powstański, tutaj go zeszedł, pośród własnych jego żołnierzy!
 Werculin o konia zakrzyknął, dosiadł, między eskortę kozacką wjechał i ruszył cwałem, poprzez pożarami i mordem bramowane ulice.
 Świt nadszedł ołowiany, mglisty, wilgotny.
 Oszmianę spowijała cisza cmentarna.
 Dogasały zgliszcza.
 Ulice zawalone potrzaskanym sprzętem, czarne, bezkształtne otwory zrabowanych domów, rdzawe kałuże i strzępy ludzkie i zapach spalenizny i trupi przejmujący zaduch.
 Czasami jakiś stęk jeszcze, wybuch dzikiego, obłąkanego śmiechu, jakiś chrobot, skradający się pod ziemią, jakiś duch, włóczący po pogorzeliskach swe wspomnienia.
 Nigdzie ani człowieka, ani psa nawet.
 I nigdzie już ani skargi, ani modlitwy, ani łzy.
 Warknęły bębny. Zapiszczały fajfry.
 Miarowy chrzęst. Za nim zgiełk komend.