Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/386

 Teraz już Kończa zmiękł i jeno sztafety od Załuskiego wyglądał; a nawet kiedy trzecia deputacja odwiłkomierzan nadjechała, jął, niby zastępczo, pierwsze wydawać rozkazy.
 Ta trzecia jednak deputacja przyniosła Emilji nielada niespodziankę — bo oto do baszty czworokątnej, w której Emilja kryła się przed natrętami, sprowadziła Półnosa z Marysią Raszanowiczówną.
 Emilję, na widok gości, dwa sprzeczne ogarnęły uczucia, lecz szlachcic telszewski od proga je pogodził:
 — Z Antuzowa! I z tym poćwirkiem, którego od pieluch znam, a który do panny hrabianki z powinną ekskuzą!
 Raszanowiczówna porwała Emilję za rękę.
 — Zmiłowania proszę!
 Hrabianka wzięła ją w objęcia.
 — Juści, rodzic Marysin takoż z postrzelonych się rodzi...
 — Aby mnie pan nie wstydź, bo już, sama nie wiem...
 — Więc nie posądzasz mnie, abym ci Julisia odmówiła?
 Półnos machnął ręką filuternie.
 — Co nam po Julisiu! Rajecki się znalazł, z pod Kowna, a trafił.
 — Uch, pan Półnos także!
 — Ja też, aby powiadam, że Rajecki się znalazł.
 Hrabianka spojrzała domyślnie na zczerwienioną, hożą twarzyczkę Marysi.
 — Więc teraz, kiedy ustała przyczyna wyprawy, należy myśleć o powrocie do swoich, do rodzonych.
 — Za nic, nie mogę, ślubowałam sobie... że... panny hrabianki nie opuszczę... i nie opuszczę!
 — Król Jagiełło bił krzyżaki, mościa panno!