Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/390

 Juljusz ujął wierzchowca za uzdę i ruszył obok Emilji.
 Przez chwilę szli w milczeniu. Grużewski pierwszy je przerwał.
 — Na ten moment dzisiejszy prześniłem tygodnie... Myśl, że pani sama rzuciłaś się w odmęt powstania, doprowadzała mnie do rozpaczy! Bo tak, daruj mi, lecz nie sądziłem...
 — Przecież nie kryłam się z zamiarami — odrzekła głucho hrabianka.
 — Przyznaję, ale nie przypuszczałem, byś pani chciała je w czyn wprowadzić! A nadto tam, do nas, na Żmujdź, po wieściach o tych zwycięstwach, triumfach, nadeszła wiadomość straszna, żeś pani poległa...
 — Niestety...
 — Nie mów pani tak! Na Boga! Jeżeli nie masz nad sobą zmiłowania, miej je nade mną. Coć mam powiadać...
 Juljusz przystanął, puścił konia i zagrodził drogę hrabiance.
 — Coć mam powiadać... bez ciebie ani szczęścia dla mnie, ani kochania na świecie, jeno rozpacz jedna...
 — Zapominasz waćpan o Raszanowiczównie.
 Grużewski pochylił głowę.
 — Ufam, że stąd wyjednam przyzwolenie.
 — I masz je waćpan całkowite! — podjął z boku rezolutny głosik panny Marysi, która wysunęła się z zarośli przydrożnych.
 Juljusz porwał Marysię za łapki do całowania, lecz ta umknęła mu i do hrabianki się przytuliła.
 Grużewski goręcej jeszcze się ozwał, lecz Emilja zastygła raptem, zlodowaciała.