Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/66

 — Szamotulskiemu go poleciłam.
 — Okrutniem ciekawa.
 — Zaprosiłam go na wieczerzę!
 — A co... a co! Nie mówiłam ci, kapitanie. Tylko, drogie dziecko, czy aby to ktoś, kogo można...
 — Sądzę, cioteńko, że tak.
 — Co za jeden? Jakże się zwie?
 — Nie wiem. Trudno było go pytać... Jechał samotrzeć, służbę zostawił w Iłłukszcie...
 Podkomorzyna pokręciła głową.
 — Moje kochanie, lecz doprawdy odrobina ostrożności by się przydała! Więc opowiedzże mi, jak się stało. Jechałaś do Iłłukszty... i co...
 — Wracałam...
 — Miłościwa pani, wieczerza na stole! — zaraportował we drzwiach marszałek.
 Podkomorzyna skinęła łaskawie marszałkowi.
 — Niech Szamotulski czeka... a cóż ten... ten tam? — Wszystko dobrze, miłościwa pani, wysuszyliśmy go do cna.
 Podkomorzyna skinęła łaskawie marszałkowi.
 — Bodaj cię, mój Szamotulski! zawsze musisz coś wykoncypować! Więc gdzie jest?
 — Postawiliśmy kawalera w jadalni!
 — Postawiliście! Cha — cha! Tom się uśmiała. Podaj mi rękę, baronie... trzebaż zobaczyć ten połów Emilki trzebaż mu się przyjrzeć... Ususzyli go i postawili! Okrutniem ciekawa!
 Na progu jadalni podkomorzyna zatrzymała się, puściła ramię Dallwiga, szkła do oczu podniosła, i, wspierając się na lasce, skierowała się ku miejscu, kędy pod kominkiem stał dorodny młodzieniec w poturbowanem nieco odzieniu.