Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/69

 W tem miejscu Dallwig ozwał się z wysiłkiem do Grużewskiego łamaną polszczyzną.
 — Pan nie topsze... mosze topić...
 Juljusz rozwarł szeroko oczy. Dallwig zmieszał się.
 — Kawalerja jednakże nie zawsze ma czas na szukanie brodu — wtrąciła hrabianka, strzępiąc z roztargnieniem rąbek serwety.
 — Koniec końców — zakonkludowała oschle podkomorzyna — właśnie najtrudniejsze do pojęcia, że kawalera ani nieprzyjaciel nie ścigał, ani kto zmuszał do takiego szaleństwa! Więc bez powodu, dla dogodzenia fantazji, dla porywczości, a może dla zakładu? Jakże acan?
 — Bynajmniej, jechałem brzegiem najspokojniej, gdy...
 Tu Grużewski uczuł na sobie spojrzenie hrabianki.
 — Gdy niespodziewanie... — ciągnął z wysiłkiem, nie pojmując, dlaczego tchu mu nie staje, — gdy niespodziewanie...
 — Mów śmiało, proszę, słuchamy — zachęcała podkomorzyna.
 Juljusz skłonił się uprzejmie, lecz, nim głosu dobył, poraziła go piorunująca myśl, że przyrzekł dochować tajemnicy, że zaklął się ani wspomnieć o przeprawie hrabianki przez Dźwinę.
 Grużewski zbladł. Ogrom nikczemności własnej przytłoczył go, całą przytomność odebrał.
 — Więc cóż niespodziewanego przytrafiło się waćpanu? — upomniała podkomorzyna.
 — Nic... nic!
 — Ależ, wszak powiadałeś waćpan...
 — Nic! — wybuchnął z mocą Grużewski i zaczerwienił się po same białka.