Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/73

flanckich, rozszczepili się sami w sobie, złamali. Tu owdzie co zdrowsza, co poczciwsza gałązka trzyma się szczerze dawnego pnia, który ją przez wieki żywił, chronił a tulił, ale zresztą rody te manowcami idą, na knechtów schodzą, na najmitów, gotowych zawsze do ukąszenia ręki swego dobrodzieja, gdy ręka ta słabnie...
 — Chociaż, — dodała po przestanku podkomorzyna, zwracając swe szkła w stronę Dallwiga, — wielu trzeba usprawiedliwić... bo nie oni bywają winni, że zgaszono w nich niejedno, że niejedno stłumiono, niejedno utajono... nie oni...
 Juljusz pochwycił ruch szkieł podkomorzyny. Złość go dojęła.
 — Oni, czy nie oni, a od takich, jak od powietrza stronić! Poznaliby wówczas!
 — Zapalczywie rzecz bierzesz...
 Grużewski targnął się i wyrzucił jednym tchem:
 — Tak, moja matka Sackenówna, a gdyby taki jeden do Kielm, toby psami go wyszczuto!
 — Mityguj się acan! — napomniała surowo podkomorzyna. — Bez zastanowienia nie powiadaj!
 Juljusz głowę pochylił, lecz nie dlatego, żeby do skruchy się poczuwał, lecz, że, w głębi sąsiedniej komnaty, postać Emilji zniknęła raptem.
 Podkomorzyna wykładała tymczasem Grużewskiemu, jako nie godzi się nigdy zbłąkanych odtrącać, jako właśnie przygarnąć ich należy, jednać a budzić i naprowadzać na rzetelną drogę.
 Grużewski milczał. Co mu tam było do argumentów podkomorzyny!
 Ciche dźwięki klawikordu ozwały się w sąsiedniej komnacie, żałobnym akordem jęknęły i załkały tęsknym, rzewnym polonezem.