Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/74

 Podkomorzyna ustała nagle, głowę na ręku wsparła i pogrążyła się w zadumie.
 Polonez tymczasem brzmiał coraz pełniej, coraz silniej, coraz śmielej. Już zaniechał żalów i skarg, już się dobył i rozterce, i tęsknocie za tem, co było, co odeszło, już piął się do nowej mocy, do jutra, do przyszłości, już wiarą i nadzieją huczał w kaskadach butnych tonów, już pieśni zwycięstwa pierwszy takt uderzył... Gdy naraz złamał się, prysnął dziesiątkiem krzykliwych, nierównych dźwięków i zginął w gwałtownie opuszczonym pedale.
 Podkomorzyna ocknęła się i spojrzała ze zdziwieniem ku otwartym drzwiom. Juljusz podniósł się z taboretu. Do komnaty weszła szybko hrabianka. Była blada, pomieszana.
 Oczy podkomorzyny błysnęły trwogą.
 — Co tobie? co się stało?
 — Komisja do nas, dziś w nocy, na szukanie dezerterów!
 — Komisja!
 — Trzeba natychmiast folwarki objechać, ani minuty niema do stracenia!
 Podkomorzyna zacisnęła kiście rąk.
 — Boże, Boże, więc znów nowa udręka! Toć miesiąca niema jak byli!
 Dallwig wszedł zwolna. Podkomorzyna dodała po francusku z intencją:
 — Uwierzyć trudno! Na te honory, któremi nas obdarzają dygnitarze dyneburscy! Przecież nic podobnego nie może się dziać bez wiedzy takiego Klemeńki lub Schirmana!
 Kapitan potrząsnął głową.
 — Niestety, żaden z nich nie ma w tym kierunku