Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/92

rychły zapowiadając, a Grużewski stał jeszcze u wnęki okiennej, zapatrzony, zda się, w ślady stóp, widniejące na drodze ku parkowi.
 Stukot lekki otwieranych drzwi i odgłos kroków rozległ się w komnatce.
 Juljusz odwrócił się. Stary marszałek do zastawionego stołu zapraszał.
 — Podwieczorek... Pani podkomorzyna zapytuje o zdrowie... Czy panicz nie ma nic do rozkazania? Może...
 Grużewski drgnął i ku marszałkowi się pochylił.
 — Macie tu w gościnie generała... Co? Macie!?
 Stary marszałek stropił się przytłumionym głosem
 Juljusza i odrzekł niepewnie:
 — A no cóż, mamy!
 — Co za jeden? Jak się zwie! Powiadajcie! Muszę wiedzieć! Słyszycie? muszę!
 — Kiedy bo... chyba się paniczowi zdaje... — uspokajał marszałek, zrozumiawszy, iż pasja Grużewskiego dojmuje — toć to generał Kabłukow z Dyneburga.
 — Cha, więc Kabłukow!
 — Akuratnie, znaczniejszy orderami, niż sam Klemeńko! I ten, pani podkomorzyna mówi, że gdyby oni wszyscy tyle poczciwości mieli...
 Grużewski skrzywił się ironicznie.
 — Proszę! Nawet poczciwość się znalazła!... I często przyjeżdża? Oczywiście, conajczęściej... hę? Co?...
 — Nie moja rzecz miarkować, czy często.
 — Zliczyćby nie można? Wszak tak? I kiedyż zrękowiny, kiedyż?!...
 — Zrękowiny? Zrękowiny?! — powtórzył zwolna marszałek, poglądając ze zdumieniem na Juljusza.
 Ale snadź w skurczu jego ust objaśnienie dla py-