Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/97

tęsknił, już ich żałował, już wyrzucał sobie żakostwo, brak rozwagi, nieprzystojność zgoła.
 Grużewski zmógł się, głowę wtulił w ramiona i ruszył korytarzem do antykamery, do podjazdu.
 W antykamerze, gdy, poprzez otwarte na ganek drzwi, czwórka siwków pozdrowiła go ochoczem parskaniem, gdy ostatniego pokojowca-natręta miał minąć, cichy, harmonijny głos spiorunował go, osadził w miejscu.
 — Pan odjeżdża? Tak nagle?... Ciocia pragnęła, aby pan wypoczął jeszcze!
 Juljusz pochylił się, zgarbił i jął wymawiać się niezręcznie gwałtownemi sprawami.
 — W takim razie, w powrotnej drodze z Landskorony może pan będzie pamiętał. Ciocia prosi i ja również. Wszak droga znów na Liksnę wypadnie...
 — Bardzom rad, bardzo!... Właściwie, nie miałem sposobności podziękować za tyle dobroci...
 — To ja raczej winnam dziękować panu.
 Grużewski podniósł głowę. Twarzyczka hrabianki uśmiechnęła się doń przyjaźnie. Juljuszowi w oczach pojaśniało.
 — Przecież to z mej przyczyny — kończyła cicho Emilja — przytrafiło się panu... i dwukrotnie...
 — Nic z mej strony, krom niefortunnych intencyj.
 — Wolno je panu mieć za niefortunne, dla mnie szlachetnemi są nadewszystko.
 — Pragnąłbym ich dowieść pomyślniej, — odparł z naciskiem Grużewski.
 Emilja zaszeleściła niepewnie trzymanym w ręku zwitkiem papierów.
 — Gdyby pana nie utrudziła mała prośba... Pan Marcin Karnicki wypada nam krewnym, podwójnym