Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/125

 — Nie trzeba — jeszcze musimy zaczekać!
 Kawaler cofnął się ku towarzyszom i zaczął z nimi szeptać — pan de Périgord zaś wsparł się o boczną balustradę i zapadł w zadumę, wodząc machinalnie oczyma po zczerniałych freskach przedsionka, zatartych herbach i cyfrach, jarzących się świecznikach, sznurach wyciągniętej służby.
 Na tem zamyśleniu pochwycił pana de Périgord książę Bassano.
 — Czy najjaśniejszy pan już zawiadomiony?...
 Talleyrand wzruszył ramionami.
 — Wiesz pan przecież, że jeszcze nie przyjechała!...
 — A jeżeli nie przyjedzie wcale?...
 — Nie mam jeszcze stanowczej odpowiedzi — jedna z pań pojechała właśnie!...
 — Ależ to zakrawa na śmieszność, żebyśmy wszyscy wyczekiwali na jakąś tam gąskę!...
 Pan de Périgord roześmiał się ironicznie.
 — Cóż pan chcesz — cesarz wyraźnie rozkazał, żeby mu dać znać dopiero wówczas, kiedy ona przyjedzie... a gdyby jej się podobało przybyć wcześniej, to zawiadomić natychmiast!...
 — Dzieciństwo! W ten sposób może się jej w głowie przewrócić! Dziwię się Durocowi, iż nie przełożył, nie wytłumaczył... Zwróci to uwagę! Cesarzowa będzie żywiła urazę!.. Ledwie z Eleonorą się skończyło!...
 Talleyrand strzepnął niecierpliwie palcami.
 — Mnie pan tego nie potrzebujesz przypominać! — odparł porywczo, tracąc nagle swą dworacką flegmę. — Takie sprawy załatwiać się powinno przez lokajów, a nie dziwowisko robić i zmuszać innych do brania w niem udziału!...
 Książę Bassano spojrzał dziwnie na pana de Périgord — ten ostatni pośpieszył złagodzić swoje odezwanie.