Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/128

 — Kto taki?...
 — No... brat mój — mąż!...
 Talleyrand uśmiechnął się sarkastycznie. Księżna pogroziła wachlarzem.
 — Ej, panie ministrze, proszę nie żartować!..
 — Ach, cóż znowu! Tylko pan Anastazy...
 — Nie wolno być złośliwym! Należy mi się podziękowanie!...
 Talleyrand ujął księżnę za rękę i złożył wyrazisty pocałunek.
 — O, nic z tego — nic! Gdybym była o dziesięć lat młodszą wystarczyłoby bezwątpienia!
 — Tem gorzej dziś dla mnie, że już nie starczy!...
 — Teraz rozumiem, dlaczego nazywają cię sułtanem!
 — Pani wierzy?...
 — Wierzę, bo sama odczuwam, jak odrazu usidlasz! — Księżna w tem miejscu westchnęła z takiem przejęciem, że aż pokład pudru osunął się jej z twarzy, zaczem dodała, zniżając głos: — Tylko... panie ministrze, „lansuj“ ją... lansuj koniecznie!...
 — Ależ księżno...
 — Nie wymawiaj się! Odezwij się dobrze!
 Talleyrand roześmiał się serdecznie.
 — Więc pani widzisz w niej kandydatkę na panią Pompadour?... Jak wy nie znacie cesarza!...
 — Tak, lecz przecież!...
 Talleyrand objaśnił szeptem:
 — Szukacie subtelności uczuć, głębi, ideałów! Wiesz, księżno, kogo on kocha? Siebie, a potem... Widziałaś pani u podjazdu tych dwóch gwardzistów — on ich także kocha... ale wtedy, gdy na jego skinienie konają na polu bitwy!...
 — Okropne! — przyświadczyła księżna.
 — Lecz niestety, prawdziwe!