Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/133

wieść, że nie masz wyobrażenia o dworskiem zebraniu! Daruj, ale to boli...
 Szambelanowa odwróciła głowę ku księżnie i odrzekła spokojnie.
 — Nie wiedziałam, że aż tak wielką przykrość sprawię!...
 Księżna obrzuciła badawczem spojrzeniem twarzyczkę pani Walewskiej i dodała łagodniej.
 Kto nie ma experjencji światowej, powinien słuchać starszych!... A, mój Boże, tak by ci w szafirowem było do twarzy!...
 W pani Walewskiej ozwała się nagle mimowolna za lotność.
 — Więc istotnie tak strój mój razi?...
 — Bezwątpienia! Chociaż... jesteś dziś bardzo dobrze — ale, jakbyś ty wyglądała! Jakbyś mogła wyglądać — a tak, niewiadomo! Talleyrand był skrzywiony! Uważałam! Wątpliwa rzecz, czy będziesz mogła być przedstawioną cesarzowi!...
 — Czyż tak!? — przerwała z ukontentowaniem szambelanowa.
 Księżna spojrzała surowo na bratowę.
 — Marie! Pamiętaj choć na Anastazego! Ach! pan hrabia Hercau!... Witam! Marie! Pozwól...
 — Miałem szczęście poznać! — ozwał się hrabia, składając wyszukany ukłon. — I dlatego pozwalam sobie prosić o pozwolenie przedstawienia paniom jednego z młodych oficerów gwardji, kawalera Bertrand!...
 — Proszę bardzo! — przyzwoliła księżna.
 Hercau skinął na stojącego w pobliżu porucznika.
 Szambelanowa uczuła na sobie wyraziste spojrzenie Bertranda, słyszała zamaszysty brzęk ostróg, odpowiedziała machinalnie na zwrócony do niej komplement i już chciała odetchnąć swobodniej, rada, że uwolniła się od pustej cere-