Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/135

 — Powiedz, poruczniku, nietylko widzieć, lecz i podziwiać!...
 — Pan hrabia nadto uprzejmy!
 — Raczej skąpy w wysłowieniu! — poprawił Bertrand.
 — O, mój poruczniku, czyż nie wierzysz w chwile, gdy nadmiar sentymentu więzi wyrazy?...
 — Jaknajmocniej — a pani szambelanowa?...
 — Mniemam, że pan hrabia ma tylko skłonność do wartkich duserów!...
 — Na honor, pani szambelanowo! — zaprzeczył Hercau. — Nigdy nie byłem więcej szczerym!...
 — Powinnam być złośliwą!...
 — Racz pani wysłuchać! Jeden z najsławniejszych illuminatów w księdze mego życia wyczytał, że wzejdzie dla mnie chwila, w której kobieta oczaruje mnie... olśni... porwie... do rydwanu swego przykuje aż po ostatnie dni!... Dotąd wątpiłem o prawdziwości przepowiedni, dziś się przed nią korzę!...
 Szambelanowa nie próbowała nawet odpowiedzieć na to wyszukane wyznanie.
 Bertrand spojrzał niechętnie na hrabiego, a chcąc zdobyć nad nim przewagę, ozwał się z ukłonem do pani Walewskiej.
 — Czy mogę prosić o zaszczyt odtańczenia ze mną kadryla?...
 — Sama nie wiem właściwie...
 Na wyrazistej twarzy Bertranda odbiło się szczere zasmucenie.
 — Byłoby to dla mnie szczęściem!...
 — Ach, moja bratowa tak mało tańczy! — wmieszała się nagle księżna, która mimo prowadzonej rozmowy, podchwyciła prośbę porucznika.
 — Gdyby jednakże!? — nalegał Bertrand.
 Księżna trąciła nieznacznie panią szambelanowę.