Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/138

tłumem dam i panów, prześlizgnął się po kilkunastu twarzach i zatrzymał się tam, gdzie wsparta na ramieniu Bertranda stała pani Walewska.
 Zaczęła się prezentacja.
 Wybicki z Poniatowskim i Talleyrandem stanęli tuż za plecami monarchy, aby mu być dragomanami w rozpoznawaniu ludzi i darzeniu ich miłościwemi słowami.
 — Małachowski, marszałek sejmu! — mówił za plecami cesarza Wybicki.
 — Był cierpiący! — dorzucił z drugiej strony Talleyrand.
 Napoleon ledwie że okiem rzucił na sędziwego marszałka i ozwał się niespodziewanie:
 — A!... Rad jestem... Jakże małżonka?!...
 Marszałek drgnął zlekka, nie pojmując, co znaczyć mogło pytanie o zmarłą dawno żonę — lecz, zanim na odpowiedź się zdobył, Wybicki już następnego dygnitarza wymieniał.
 — Ostrowski Tomasz!...
 — Członek rządu tymczasowego!... Pracuje bez wytchnienia... — dodał pośpiesznie Poniatowski.
 — Jakże... się pan bawi?... Już na karnawał chyba nie możecie narzekać! — rzekł cesarz w konkluzji tych dwóch objaśnień.
 Najbliżej stojący ledwie ukryć zdołali zdumienie, Talleyrand zakrył usta chustką, Poniatowski zagryzł wargi, Wybicki poczerwieniał. Ostrowski chylił posiwiałą głowę a szarpał zlekka gwiazdy orderowe. Duroc po raz wtóry szepnął coś do ucha cesarzowi.
 Napoleon poruszył się niecierpliwie i brwi ściągnął.
 Dalsze odezwania były już lepiej zastosowane, bardziej idące za podpowiadanemi wskazówkami.
 Gdy atoli cesarz od grupy mężów, a dawnych posłów, senatorów i dostojników zbliżył się do dam — roztargnienie