Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/141

 — Spełnił tylko otrzymane polecenie!... Wszak pani nie wątpi, że komu innemu zależało tu na jej obecności?...
 — Nie wiem — nie rozumiem!...
 — Będzie pani miała sposobność przekonać się... Czy wolno prosić panią o wyświadczenie mi zaszczytu przetańczenia ze mną kontredansa?...
 — Niezmiernie obowiązana za honor... lecz, panie marszałku... właśnie mam tancerza... przyrzekłam już porucznikowi Bertrandowi!...
 Duroc spojrzał ku porucznikowi i uśmiechnął się filuternie.
 — Ach!... Jeżeli tak... Więc pozwoli pani, abym był pierwszym po kawalerze Bertrandzie?...
 — Niezawodnie panie marszałku! — rzekła pani Walewska, nie ukrywając prawie zadowolenia z tak zręcznego uchylenia się od tańca z marszałkiem, a co ważniejsze, od słuchania drażniących ją półsłówek.
 Duroc teraz dopiero zwrócił się do pana Anastazego i księżnej Jabłonowskiej — wycedził kilka uprzejmych frazesów i zagadał o świetności balu.
 Księżna, którą rozmowa bratowej z marszałkiem do głębi poruszyła, czuła się powołaną do załagodzenia odprawy danej Durocowi.
 — Niezmiernie, nieskończenie żałujemy!... Ale to się tak stało!... Marie, naturalnie mimo całej chęci, nie mogła cofnąć danego przyrzeczenia kawalerowi Bertrand!...
 Marszałek uśmiechnął się sarkastycznie.
 — Jak na spóźnionego dostąpiłem i tak wielkiej łaski — mam drugie miejsce!...
 — Zawsze to krępuje!... Czy kawaler Bertrand jest znanym panu marszałkowi?...
 — Owszem, bardzo zdolny oficer, służbista — ma przyszłość przed sobą — ma!...