Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/145

 — W Wiedniu jeszcze surowsza etykieta! — zauważyła księżna.
 Pani Walewska chciała odpowiedzieć, że ceremonjał taki graniczy z poniżeniem — gdy wraz z pierwszą fanfarą, wzywającą do kontredansa, zadzwoniły tuż za szambelanową ostrogi porucznika Bertranda.
 — Pani Walewska spojrzała pytająco na porucznika.
 Wszak dopiero pierwsza fanfara?
 — Tak jest, pani szambelanowo! — odparł Bertrand drżącym zlekka głosem. — Ośmielam się panią niepokoić... i prosić o przebaczenie, że poważyłem się...
 Bertrand urwał nagle. Szambelanowa poruszyła się niespokojnie.
 — Daruj, panie kawalerze, nie rozumiem!...
 — Nigdy mi jeszcze mundur tak nie ciężył, jak w tej chwili!...
 — Ależ!?...
 — Śmiałem prosić ją do kontredansa... zapomniawszy, że obowiązki służby nie mogą mieć dla mnie ani dnia ani godziny!...
 — Więc, panie kawalerze?!...
 — Mam rozkaz ruszyć natychmiast do korpusu marszałka Mortier... za kwadrans będę już na koniu... Nie pozostaje... jak tylko błagać o darowanie!..
 — Panie kawalerze!... doprawdy... do korpusu marszałka Mortier?...
 — Na Śląsk...
 — Żałuję szczerze pana...
 — Dzięki za łaskawe słowa!... Wspomnij pani bodaj dzisiaj tylko...
 — Ziąb... wichura!...
 — Służba, pani szambelanowo! A jak teraz okrutna... marzyłem przed chwilą o innej!...