Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/146

 Porucznik skłonił się, pani Walewska ze współczuciem podała mu swoją maleńką rączkę, Bertrand złożył na niej pełen szacunku pocałunek, zadzwonił ostrogami i podążył ku wyjściu.
 Księżna uśmiechnęła się z zadowoleniem, pan Anastazy stukał znów raźniej tabakierką, pani Walewska zadumała się.
 Żal jej było Bertranda. Wcale miły, uprzejmy kawaler — wybawił ją od Duroca! Szkoda!...
 — Widzisz, dawałem ci do zrozumienia — teraz pięknie będziesz wyglądała sama! Bo przecież ja nie mogę... a teraz nawet szukać niepodobna!! — rzekł z boku szambelan.
 — Lepiej siedzieć, niż takiego honoru zaznać!...
 — Nie powiem, porucznik wydał mi się...
 — Chére Marie, bardzo stosowny „danser“ na szlacheckim kuligu!...
 — Co księżna mówi? — zagadnęła ciekawie pani Moszyńska.
 — Ach!... Nic!... Marie après une maladie, musi bardzo zważać... Pewno nawet od kontredansa będzie musiała się wymówić!...
 — Oh! La pauvre, c’est très ennayant!
 — Parfailement... et surtout odmawiać wielkiemu marszałkowi dworu!...
 — Więc książę Frioulu!?...
 — Mais, oui!...
 Pani Moszyńska niedowierzająco skinęła głową.
 — Jaka szkoda!....
 Za pierwszą fanfarą poszła druga.
 Pary zaczęły się ustawiać w dwa szeregi, miejsca dookoła sali pustoszały.
 Pan Anastazy z goryczą spoglądał, jak Murat stanął przy Lubomirskiej, książę Borghese przy Lubieńskiej, Bassano wiódł Krasińską, Davoust niezrabnie kroczył około Guta-