Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/147

kowskiej, Talleyrand asystował Sobolewskiej, książę Józef Radziwiłłównie — jak nawet szlachciankom dostały się bądź rodowe imiona, bądź generalskie szlufy, bądź suto haftowane, a buljonami zdobne mundury.
 Kapela zagrała trzecią fanfarę...
 Napoleon poruszył się ociężale i wyciągnął rękę ku pani Aleksandrowej Potockiej.
 Panu Anastazemu w oczach pociemniało.
 — Potoccy się „lansują!“ — zauważyła nadomiar księżna.
 — Anetka z cesarzem! — zaznaczyła z boku pani Moszyńska.
 — Ach — widzę przecież — widzę!... Wcale dzisiaj nie wygląda — jeżeli ta suknia pomysłu Jouberta, to zaczyna się „dyzgustować“.
 — Lecz z kim cesarz ma vis-á-vis?...
 — W tym tłumie... pewno, jak wypadnie... bo...
 Księżna nie zdążyła dokończyć zdania, gdy naraz przed panią Walewską stanął Duroc.
 Szambelanowa zmieszała się, księżna, pan Anastazy i pani Moszyńska skupili się prawie dookoła pani Walewskiej.
 — Przyszedłem upomnieć się o przyrzeczone mi drugie miejsce!...
 Szambelanowa wstała. Duroc podał jej ramię i powiódł ku środkowi sali, w miejsce, gdzie dookoła cesarza, za wskazówkami pana de Périgord, zatrzymywały się co najprzedniejsze pary, najwyższe tytuły i rangi.
 — Trudno mi wypowiedzieć — mówił tymczasem Duroc, Prowadząc panią Walewskę — jak dalece czuję się zadowolonym, że mi danem jest zastąpić porucznika...
 — Żal mi go było szczerze...
 — Sam sobie winien!...
 — Nie rozumiem, panie marszałku?! — zapytała szambe-