Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/148

lanowa, uderzona dziwnym odcieniem głosu księcia Frioulu.
 Duroc uśmiechnął się nieznacznie.
 — Służba ordynansowa przy sztabie cesarskim nie ma względów!...
 — Lecz teraz czasowo kroki wojenne są zawieszone?...
 — Kto wie!... Najjaśniejszy pan poniósł właśnie porażkę... zdwoić trzeba siły, aby bodaj częściowe odnieść zwycięstwo...
 — Czy być może?...
 — Tak, pani szambelanowo, i to w powrotnej drodze z pod Pułtuska!...
 — Panie marszałku, napróżnobym się siliła sprostać jego dowcipowi!...
 — Pani nie wierzy w Dalilę?...
 — Tak — lecz boleję nad upadkiem Samsona!...
 — A jednak, cóż piękniejszego nad widok siły, mocy, potęgi — chylącej się przed wcieleniem piękna.
 Szambelanowa nic nie odpowiedziała — całą jej bowiem uwagę chłonęło otoczenie, w którem się znalazła... o kilka kroków przed nią stał cesarz.
 Pani Walewska nie mogła opanować niepokoju i ozwała się do Duroca:
 — Panie marszałku, z którą parą naprzeciw tańczymy?...
 — Pani ma wątpliwości?...
 — Nie wiem!...
 — Czy pani sądzi, że pozwolonoby tańczyć komu innemu z panią!... Mistrz ceremonji pan de Ségur... daje znak!... Pani będzie łaskawa nieco w lewo...
 — Ależ tu cesarz tańczy...
 — Właśnie mamy z nim vis-á-vis!...
 Rozległy się dźwięki kontredansa.
 Napoleon z panią Aleksandrową Potocką wysunął się ociężale naprzeciw Duroca i pani Walewskiej.
 Szambelanowa ledwie odróżniać mogła takty muzyki,