Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/150

 Krew uderzyła do głowy szambelanowej. Wzrok Bonapartego palił ją, chłonął. Cesarz pomylił figurę. Duroc ujął znów panią Walewskę za rękę.
 — Jak pani wydaje się mój taniec? — zagadnął niespodziewanie Napoleon panią Aleksandrowę Potockę, do której był się podczas tańca prawie słowem nie odezwał.
 — Najjaśniejszy panie, jak na wielkiego człowieka, tańczysz znakomicie!...
 — Lecz nie jak na towarzysza takiej, jak ty, tancerki!...
 — Sire... przeciwnie...
 — Kto jest ta dama tańcząca naprzeciwko nas?...
 Pani Aleksandrowa zmrużyła filuternie oczy.
 Napoleon, spostrzegłszy, że jest odgadniętym, zachmurzył się i dodał pośpiesznie.
 — Jak się pani wydaje?...
 — Bardzo... jednak, gdyby nie strój, byłoby o wiele lepiej!...
 — Co ma pani do zarzucenia?...
 — Ach, sire!... Jest zbyt prosty... ale to nie jej wina, pochodzi z rodziny dosyć pospolitej... a mąż nie należy do rozrzutnych!...
 Bonaparte zagryzł usta.
 — Za to pani masz na sobie cały skład jubilerski!...
 Anetka Tyszkiewiczówna zmieszała się — zwykła jej pewność siebie i dowcip znikły, strzała miast dosięgnąć, zwróciła się przeciwko niej samej.
 — To są klejnoty rodzinne z dziada, pradziada... sire.
 — Gdyby pani przodkowie te klejnoty obrócili na formowanie pułków...
 — W chwili tak uroczystej!
 — Właśnie, moglibyście się bez tej uroczystej chwili obejść zupełnie...
 Anetka chciała odpowiedzieć.