Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/153

 Gdy w tem przed hrabią zarysowała się wyniosła postać szambelana pana d’Hédouville.
 — Pani szambelanowa pozwoli!... Panie hrabio, książę Benewentu prosił pana o chwilę rozmowy...
 Hercau pospieszył z uprzejmym zapewnieniem:
 — Z całą gotowością będę służył panu de Périgord.
 Pan d’Hédouville nie poprzestał na tem zapewnieniu, ani też nie uraził się tonem odpowiedzi, mówiącej wyraźnie o niezależnem stanowisku hrabiego i ponowił żądanie.
 — Księciu bardzo zależy!... W ważnej sprawie.
 Hercau poruszył się ociężale.
 — Pani daruje!... Nawet nie wyobrażasz sobie pan, ile w tej chwili poświęcam dla pana de Périgord...
 Hrabia złożył pani Walewskiej posuwisty ukłon i poszedł za szambelanem, dziwiąc się w duchu niespodziewanemu zaproszeniu.
 Gdy hrabia miał przestąpić próg sali — zdawało mu się, że w pobliżu spostrzega frak i wstęgi orderowe księcia Benewentu — zatrzymał się więc raptownie.
 — Pozwól, panie szambelanie, pan de Périgord jest właśnie!...
 — Być może — ale, panie hrabio, prosił usilnie do swego gabinetu — zaraz nadejdzie!...
 Hercau spojrzał niepewnie na pana d’Hédouville.
 — Czy aby tylko!...
 — Ależ niezawodnie, pan hrabia będzie łaskaw! — przerwał pospiesznie szambelan.
 Hercau westchnął niechętnie i poszedł za d’Hédouvillem — zdziwiony nieco tą niespodziewaną sprawą, którą miał oczywiście Talleyrand.
 W umyśle hrabiego w jednej chwili zerwała się cała burza domysłów i przypuszczeń.
 — Talleyrand go potrzebuje — Talleyrand musiał słyszeć