Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/155

bo prócz kominka, stołu, dwóch kanapek i kilku zczerniałych malowideł na ścianach — nie miał żadnych ozdób, żadnych dekoracyj, żadnych mebli.
 Hercau atoli wspomniał, że bądź co bądź minister tu ledwie przygodny popas odbywa i znów wpadł na dociekanie przyczyny, która skłoniła pana de Périgord do tak gwałtownego zaproszenia go na rozmowę.
 Tymczasem godziny upływały...
 Hrabia jął coraz częściej spoglądać na swój bombiasty zegarek i coraz szybciej mieszyć krokami komnatkę — wreszcie przystanął nagle — spojrzał ku oficerom i ozwał się.
 — Pana de Périgord coś nie widać!...
 — Jego księżąca mość... zajęty! — odparł flegmatycznie Rousseau.
 — Bal!... Najjaśniejszy pan jeszcze nie odjechał! — dodał Rochefoucauld.
 Hercau otworzył szeroko oczy.
 — Hm! Zapewne... ale miał nadejść...
 — Więc nadejdzie!...
 — Może pan hrabia pozwoli wina?! A może chłodników?...
 — Dziękuję za uprzejmość!...
 — A może kazać przynieść coś z przekąsek!.. Kuchnię mamy pod bokiem!...
 — Dziękuję ci, panie kawalerze!... Północ!...
 — Prawda!...
 — Pan de Périgord pewnie nie przyjdzie!...
 — Ach — cóż znowu!... Panie hrabio — nie ma wątpliwości!...
 — Nie przeczę!... — rzekł oschle Hercau. — Ale ja dłużej nie mogę!... Proszę powiedzieć, że czekałem — zresztą zobacz się z nim sam na sali!... Żegnam panów!...
 Porucznicy spojrzeli na siebie znacząco i z ukłonami zagrodzili sobą drzwi.