Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/157

 Hercaua ta wiadomość dotknęła niemile. Każą mu czekać w służbowej izbie!
 Hrabia poruszył się niespokojnie.
 — Dziękuję panom za towarzystwo — lecz dłużej niepodobna!... Muszę wracać do sali!... Żegnam!..,
 Rochefoucauld skłonił się z wyszukaną uprzejmością.
 — Pan hrabia nie zrobi nam tej przykrości!...
 — Panie — nie rozumiem!...
 — Pan hrabia raczy pozostać!...
 — A nie, mój panie — muszę odłożyć przyjemność widzenia pana de Périgord na kiedy indziej!...
 — Jego książęca mość koniecznie dzisiaj!
 — Zobaczymy się na sali!... Żegnam!...
 Hercau zawrócił ku drzwiom, lecz tu porucznik Rousseau stanął przed nim i rzekł z naciskiem:
 — Pan hrabia zechce pozostać z nami!...
 — Bardzo mi było miło — ale nie mogę opuszczać balu...
 — Niech pan wierzy, że lada chwila się skończy!...
 — Więc tem bardziej!...
 — Nie ma już po co!...
 — To moja rzecz!... Pan pozwoli!? Rousseau ani drgnął.
 — Pan hrabia zostanie z nami!...
 — Jakto? Jakto?! — wyjąkał Hercau, którego teraz dopiero uderzył stanowczy ton głosu porucznika.
 — Zostanie pan tu! wmieszał się Rochefoucauld. — Proszę, oto kanapka — może wina?
 — Ależ ja nie zostanę! — wybuchnął hrabia.
 — W takim razie zniewoli pan nas do użycia siły!...
 — Co — co?!... Więc to gwałt!?...
 — Nie, panie hrabio... tylko wówczas, gdy pan odmówi naszej prośbie!...