Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/158

 Hercau osunął się z bezsilną złością na kanapę i przyłożył chustkę, nasyconą solami orzeźwiającemi, do nosa.
 Wątpić nie mógł, że został uwięziony, pochwycony podstępem!...
 Po małej pauzie, zebrał się na całą zimną krew i zagadnął.
 — Panowie!.... Doprawdy nie rozumiem!... To chyba pomyłka...
 — Być może!..
 — Lecz w takim razie... nie widzę racji!... Ja muszę na bal!... Jego książęca mość raczył mnie zaprosić — ja... ja nie mogę odmówić sobie tej przyjemności... ja muszę do sali! Toć jestem Francuzem, jak i wy panowie!... Słowo honoru!... Nie pozbawiajcie mnie szczęścia oglądania cesarza!...
 Rousseau skrzywił się ironicznie.
 — Czy doprawdy panu hrabiemu tak bardzo na tem zależy?...
 — Ależ słowo honoru!...
 — Proszę, a mnie mówiono, że pan hrabia jako emigrant dotąd jest nieprzejednanym stronnikim Burbonów!...
 — Ja! — Ja!?... Ależ, panie poruczniku, cóż za przypuszczenie! Czem sobie zasłużyłem... Emigrowało się, bo... ostatecznie zawierucha była nazbyt wielka... więc dla spokoju!... Lecz co do Burbonów!... Cóż bo znów Burboni!...
 — Tak jednakże powiadano! — zauważył Rochefoucauld, mrugając znacząco na Rousseau.
 — Plotki, proszę panów! Słowo honoru, że plotki!... Ja!... Bardzo!... Cesarz, śmiem twierdzić, mało ma tak mu oddanych... bo przecież ja nic!... Zdala się trzymam, podziwiam, wielbię i nic...
 — Prawda — prawda! przyznali — porucznicy.
 Hercau spojrzał niespokojnie ku drzwiom i próbował znów pertraktować.
 — Oczywiście, nieporozumienie!... Rozmawiałem wła-