Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/159

śnie... z księciem Borghese... Dobrze mówię... z księciem Borghese... gdy szambelan d’Hedouville powiada, że pan de Périgord... to jest chciałem powiedzieć... książę Benewentu!... Więc ja naturalnie... Tu miał przyjść!... Czekałem!. Lecz teraz nie pojmuję!...
 — Ach, panie hrabio, to takie jasne! — przerwał znudzonym tonem porucznik Rousseau. — Poprostu trzeba, żebyś jeszcze zaczekał...
 — Sami panowie mówiliście przed chwilą... że... że... książę Benewentu jest prawdopodobnie zajęty!...
 — Niema wątpliwości!...
 — A zatem!!...
 — Pan hrabia pozostanie z nami!...
 — Lecz ja nie mogę — ja nie chcę!...
 — To nie zmienia postaci rzeczy!...
 — Więc panowie dopuścić się chcecie gwałtu!?...
 — Uchowaj Boże — tylko pozwolimy sobie zatrzymać pana!...
 — Nawet przemocą?...
 — O, panie hrabio, jesteś zbyt wielkim światowcem, aby do tego nas zmusić!...
 Hercau kiwnął się płaczliwie, głowę zwiesił i puścił na brzuszku jakiegoś bardzo zawiłego palcowego młynka.
 Gdy się to działo szambelanowa, pozostawiona sama na chwilę, skorzystała z tego, że w sali jęły się tworzyć grupy rozmawiających i skinęła na męża, aby jej podał ramię.
 Pan Anastazy z wyszukaną uprzejmością, przysunął się do żony.
 — Co każesz, droga przyjaciółko?...
 — Chcę przejść do bocznego salonu!...
 — Ależ... czy wypada!... Nie byłaś prezentowaną najjaśniejszemu panu!... Może się zdarzyć sposobność!...
 — Lecz pozwól!...