Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/161

podobna panów pozostawiać samych!... Mówiłyśmy o panu, panie Flahaut!...
 Adjutant sztabu skłonił się dworsko.
 — Wypada mi tylko podziękować...
 — Szambelanowa znajduje pana sentymentalnym!...
 — Anetko!...
 — Już się cofasz?!
 — Czyż można być innym w tem gronie?!... Kapitulować trzeba co chwila!...
 — Panie Flahaut! Pan mówi o poddaniu!... Warunki...
 — Gotów jestem przyjąć najcięższe!...
 — A pan, panie szambelanie!... Zawsze pełen sił i życia!...
 — Nasze pokolenie — zaczął z namaszczeniem szambelan, lecz Anetka nie pozwoliła mu dokończyć i wróciła się do Ornana.
 — Pańskie pragnienie spełniłam!... Miło mi niezmiernie, że zdołam być dlań dobrą wróżką!...
 — Pani!...
 — Tak, Marie!... Porucznik pałał chęcią poznania cię!...
 — Państwo dokąd!...
 — W sali gorąco! — objaśnił szambelan.
 — A my do sali właśnie!... Książę!... Proszę korzystać — podaj ramię pani szambelanowej!...
 Ornano przysunął się zamaszyście do pani Walewskiej.
 Szambelan skrzywił się nieznacznie — lecz pani Aleksandrowa szepnęła doń ze złośliwym uśmiechem.
 — Kuzyn cesarza!...
 Pan Anastazy spojrzał niedowierzająco na Potockę — lecz ta kiwnęła mu twierdząco i rzekła głośno:
 — Oui, oui, c’est ça.
 Szambelan spojrzał z uszanowaniem za idącym już obok jego żony porucznikiem i, po namyśle, zawrócił do sali.
 Pani Walewska szła, prowadzona przez porucznika, nie